هدف از تدوین این استاندارد بیان سه روش برای تعیین حجم گاز نفوذی از میان شیلنگ‌های لاستیکی یا پلاستیکی یا طولی از تیوب، در زمان معین شده است. روش ۱: برای تعیین نفوذ پذیری گاز از شیلنگ کامل یا طولی از تیوب به جز اتصالات انتهایی است، نفوذ پذیری گاز با توجه به طول شیلنگ یا تیوب محاسبه می‌شود.
روش ۲: برای تعیین نفوذپذیری در فصل مشترک شیلنگ و اتصالات است. این روش برای تعیین نفوذپذیری شیلنگ‌های دارای پوشش بدون روزنه، که معمولا گاز، از تقویت کننده منسوج به دو انتهای برش خورده نشر می‌کند، استفاده می‌شود. نفوذپذیری گاز با توجه به طول شیلنگ یا تیوب محاسبه می‌شود.
روش ۳: برای تعیین نفوذپذیری دقیق یک شیلنگ یا شیلنگ با ملحقات آن است، نفوذپذیری با توجه به مساحت آستری شیلنگ محاسبه می‌شود. این روش‌ها فقط برای گازهای نامحلول در آب کاربرد دارد.
یادآوری ۱- اگرچه در روش‌های یک و دو نتایج با واحد یکسان بیان می‌شوند، نتایج به دست آمده، در شیلنگ‌های روزنه دار و بدون روزنه الزاما قابل مقایسه نخواهد بود.
یادآوری ۲- روش سه نسبت به روش‌های یک و دو ارجحیت دارد.