هدف از تدوین این استاندارد، ارائه روش تعیین جرمی ماده غیر فرار رنگ‌ها، جلاها و پیونده رنگ‌ها و جلاهای پراکنه‌های پلیمرها و رزین‌های متراکم مانند رزین‌های فنیلیک(رزول‌ها، محلول‌های نورالاک و غیره) می‌باشد. این روش همچنین برای پراکنه‌های فرموله شده حاوی پر کننده‌ها، رنگ دانه‌ها و سایر مواد کمکی (مثل غلیظ کننده‌ها و مواد تشکیل دهنده فیلم) کاربرد دارد. به منظور قابل استفاده شدن روش برای پراکنه‌های فاقد نرم کننده وشیرابه لاستیک‌ها، باقیمانده غیر فرار (که اساسا شامل مواد پلیمری و مقادیر کم مواد کمکی مانند امولسیون کننده‌ها، تعلیق کننده‌های حفاظتی، پایدار کننده‌ها، حلال‌های اضافه شده مانند مواد تشکیل دهنده فیلم و به خصوص برای شیره لاستیک غليظ - مواد نگه دارنده) باید شرایط آزمون به روش شیمیایی پایدار شوند. برای نمونه‌های حاوی نرم کننده، طبق تعریف، باقیمانده، بستگی دارد.
یاد آوری ۱- مقدار ماده غیر فرار یک محصول کمیت مطلق نمی‌باشد، اما به دما و دوره گرمائی به کار رفته، بستگی دارد. بنابر این هنگام استفاده از این روش تنها مقادیر نسبی (و غیر واقعی ) مقدار ماده غیرفرارموجود با توجه به کاهش حلال، تجزیه حرارتی و تبخیر مواد تشکیل دهنده با جرم مولکولی پائین به دست می‌آیند. به همین دلیل این روش اصولا برای آزمون نوبت تولید مختلف از یک نوع محصول توصیه می‌شود.
یاد آوری ۲- این روش برای شیرابه لاستیک‌های سنتزی که برای دوره مشخصی از زمان گرم شده اند. (طبق استاندارد ملی ۶۰۸۵ تا زمانی که کاهش جرم ۲ گرم از آزمونه، طی دوره های گرمائی مطمئن کمتر از g۵ /۰ باشد) مناسب می‌باشد.
یاد آوری ۳- روش‌های متداول تعیین ماده غیر فرار، اغلب شامل خشک کردن با اشعه ریزموج مادون قرمز می‌شود. استانداردسازی چنین روش‌هایی غیر ممکن است، از این رو معمولا قابل کاربرد نمی‌باشند، برخی ترکیبات پلیمری تمایل به تجزیه شدن در طول چنین عملی دارند، بنابراین نتایج صحیحی به دست نمی‌آید.