هدف از تدوین این استاندارد ارائه روش دینامیکی مکانیکی برای تعیین دمای انتقال شیشه‌ای پلیمرها است. این روش برای پلیمرهای گرماسخت، گرمانرم و نیمه بلورین که در ناحیه انتقال شیشه ای پایداری گرمایی دارند، کاربرد دارد. محدوده دمایی در این روش به نوع دستگاه مورد استفاده بستگی دارد اما برای اینکه همه مواد را پوشش دهد، حداقل دما، ۱۵۰- درجه سلسیوس است. این روش آزمون برای مواد با مدول ذخیره در گستره ۰/۵ مگاپاسکال تا ۱۰۰ گیگاپاسکال، کاربرد دارد. این استاندارد با استاندارد بند ۲-۱۱ مشابه است اما در آن استاندارد، پیک دمایی، پیک مدول اتلافی را به عنوان دمای انتقال شیشه‌ای استفاده می‌کند ولی در این استاندارد، مقدار برون یابی دمای شروع تغییر مدول ذخیره، به عنوان دمای انتقال شیشه‌ای محسوب می‌شود.
این استاندارد برای تعیین ناحیه انتقال شیشه‌ای مواد بی شکل و نیمه بلورین به کار می‌رود.
تجزیه گر دینامیکی مکانیکی، تغییرات خواص ویسکوالاستیک مواد را به عنوان تابعی از دما، فرکانس، پایش می‌کند و امکانی برای تعیین کمیت این تغییرات فراهم می‌کند. در حالت های ایده آل،دمای شروع کاهش مدول ذخیره، دمای انتقال شیشه ای محسوب می‌شود.
دمای انتقال شیشه‌ای برای تعیین مشخصات بعضی از خواص فیزیکی گرمانرم‌ها، گرما سخت‌ها و مواد نیمه بلورین نظیر تاریخچه گرمایی، شرایط فرآیندی، پایداری فیزیکی، درجه پیشرفت واکنش‌های شیمیایی، درجه پخت و هر دو رفتار مکانیکی و الکتریکی، بسیار مفید است. دمای انتقال شیشه‌ای ممکن است از روش‌های مختلفی تعیین شود و ممکن است بسته به روش مورد استفاده متغیر باشد. این روش برای کنترل کیفیت، پذيرش ویژگی و تحقیق نیز کاربرد دارد.