1 - 1 هدف از تدوین این استاندارد ارائه روش هایی برای تعیین مستقیم نرخ و درجه اکسایش زیستی کربن در مواد پلاستیکی، زمانی که در محیط کمپوست شبیه سازی شده با پسماند های جامد شهری یا در محیط آبی تحت شرایط آزمایشگاهی قرار می‌گیرند، است.
1 - 2 در روش آزمون (الف)، از مخلوطی استفاده می‌شود که از محیط مورد نظر آزمون (آب زائد، لجن فاضلاب، رقیق شده کمپوست و دیگر منابع محیطی) مشتق شده است و دما، اختلاط و هوادهی پایش و کنترل می‌شود.
1 - 2 - 1 این روش به تعیین زیست تخریب پذیری در غلظت‌های رایج موجود در این محیط‌ها حساس است
1 - 3 روش آزمون (ب)، ابتدا با کمپوست تازه شروع می‌شود و در یک فرایند عادی کمپوست تا شروع مرحله رسیده شدن پیش می رود و دما، هوادهی و رطوبت پایش و کنترل می‌شود.
1 - 3 - 1 این روش می‌تواند برای تعیین مقادیر معمول زیست تخریب پذیری پلاستیک در پسماند جامد شهری، به کار رود.
1 - 4 در این آزمون‌ها، جزء مورد نظر ماده پلاستیکی باید با استفاده از ماده پرتوزای کربن-۱۴ سنتز شده باشد. با توجه به نوع ماده، قسمتی از کربن موجود در پلاستیک و یا کل کربن می‌تواند به طور یکنواخت با کربن-۱۴ نشاندار شود. این روش آزمون می‌تواند برای تعیین چگونگی متابولیزه شدن قسمت نشاندار شده با کربن-۱۴ واکسایش زیستی بوسیله میکروارگانیسم ها در شرایط آزمون، بکار رود.
1 - 5 این روش آزمون می تواند برای هر ترکیب دارای کربن -۱۴، همانند مواد پلاستیکی که برای زیست تخریب شدن در محیط هوازی طبیعی فرموله شده اند، بکار رود.
1 - 6 سنتز و آماده سازی پلاستیک نشاندار شده با کربن -۱۴، باید بر طبق روش ارائه شده در هر یک از روش های (الف) و (ب) باشد. پلیمرهای نشاندار شده با کربن -۱۴ ممکن است از آزمایشگاه های تجاری تهیه شوند.
1 - 7 این روش های آزمون می توانند شواهد زیست تخریب پذیری هوازی مستقیم و عینی را فراهم کنند. این مستلزم آن است که خلوص رادیوشیمیایی پلاستیک با استفاده از آزمون مطابق استاندارد ملی ایران شماره ۷۵۰۶ سال ۱۳۸۵ تایید شود.
1 - 8 این روش های آزمون، فرصتی را برای تعیین نرخ اکسایش بیولوژیکی در یک محیط کمپوست کامل با محیط آبی از طریق نمونه برداری دی اکسید کربن در دوره های متناوب فراهم می‌کند.
1 - 9 با استفاده از این روش های آزمون، داده های زیست تخریب پذیری برای مقادیر مورد استفاده پلاستیک ها در چرخه کامل فرایند کمپوست یا یک سیستم آبی، بدست می‌آید.