هدف از تدوین این استاندارد، تعیین روش اندازه گیری درجه زیست تخریب پذیری هوازی مواد پلاستیکی، به انضمام افزودنی‌های فرمولاسیون آن‌ها با اندازه گیری مقدار دی اکسید کربن آزاد شده می‌باشد. ماده آزمون، در شرایط آزمایشگاهی و محیط مصنوعی در معرض مایه تلقیح از لجن فعال، کود یا خاک قرار می‌گیرد. اگر از لجن فعال سازگار نشده به عنوان ماده تلقیح استفاده شود، آزمایش شبیه فرایندهای زیست تخریب خواهد بود که در محیط آبی طبیعی رخ می‌دهد. اگر از مایه تقليح قبلا در معرض قرار گرفته یا مخلوط استفاده شود، این روش را می‌توان برای بررسی زیست تخریب پذیری بالقوه ماده آزمون به کار برد. شرایط استفاده شده در این استاندارد الزاما با شرایط بهینه وقوع بیشینه زیست تخریب مطابقت ندارد، اما این استاندارد برای تعیین زیست تخریب پذیری بالقوه مواد پلاستیکی یا برای نشان دادن میزان زیست تخریب پذیری آن‌ها در محیط طبیعی طراحی شده است. این روش، تخمین قابلیت زیست تخریب پذیری را با محاسبه موازنه کربنی بهبود می‌بخشد. (اختیاری، به پیوست پ مراجعه کنید.)