هدف از تدوین این استاندارد تعیین روش اندازه گیری درجه تجزیه پذیری زیستی هوازی مواد پلاستیکی شامل آن‌هایی که دارای افزودنی در فرمولاسیون خود هستند، در محیط آبی و با غلظت مشخص، به وسیله اندازه گیری اکسیژن مورد نیاز میکروارگانیسم‌های هوازی در یک تنفس سنج بسته است. ماده آزمون، تحت شرایط آزمایشگاهی در معرض محیط کشت مصنوعی با مایه تلقیح از لجن فعال، کود یا خاک قرار می‌گیرد. اگر از لجن فعال عادت داده نشده استفاده شود، آزمایش شبیه فرایند تجزیه زیستی در محیط آبی طبیعی خواهد بود. اگر از مایه تقليح قبلا در معرض قرار گرفته یا از مخلوط آن استفاده شود. این روش را می‌توان برای بررسی تجزیه زیستی بالقوه ماده آزمون استفاده کرد. شرایط استفاده شده در این استاندارد همیشه شرایط بهینه برای انجام حداکثر درجه تجزیه زیستی نمی‌باشد، اما این استاندارد برای تعیین تجزیه پذیری بالقوه مواد پلاستیکی، یا برای نشان دادن ارزیابی تجزیه زیستی آن‌ها در محیط طبیعی طراحی شده است. این روش ارزیابی تجزیه پذیری زیستی را بوسیله محاسبه موازنه کربنی بهبود می‌بخشد (اختیاری، به پیوست پ رجوع شود.)