1 - 1 هدف از تدوین این استاندارد، تعیین روشی برای تعیین پایداری گرمایی آمیزه‌ها و محصولات بر پایه هموپلیمرها و کوپلیمرهای وینیل کلرید در دمای بالا که دستخوش رهاسازی هیدروژن کلرید می‌شوند، است.
1 - 2 این روش ممکن است به عنوان آزمون کنترل کیفیت در مدت زمان ساخت و تبدیل آمیزه‌های PVC و برای توصیف مشخصات آمیزه‌ها و محصولات PVC، به ویژه در رابطه با کارایی سیستم های پایدار کننده‌های گرمایی آن‌ها استفاده شود.
این روش برای آمیزه‌ها و محصولات رنگی که آزمون تغییر رنگ در اثر گرما ممکن است رضایت بخش نباشد نیز کاربرد دارد.
1 - 3 این روش برای محصولات و مواد آمیزه کاری شده PVC کاربرد دارد، اگرچه می‌تواند برای پلیمرهای پودری، تحت شرایط مناسب مورد توافق بین طرفین ذی نفع، نیز استفاده شود.
این استاندارد برای آمیزه‌های به شکل اختلاط خشک کاربرد ندارد، چون این مواد ممکن است به اندازه کافی همگن نباشند.
1 - 4 در دمای بالا، آمیزه‌ها و محصولات PVC ممکن است علاوه بر هیدروژن کلرید، محصولات تجزیه ای نیز رها سازند. تعداد محدودی از این ترکیبات تجزیه ای، ناشی از تجزیه کومونومرهای خاص (مانند استرهای وینیلی یا استرهای اسیدهای آلی) یا نرم کننده‌ها، یا پایدار کننده‌ها و افزودنی‌های دیگر ممکن است هنگام جذب، هدایت يا pH محلول‌های آبی را تحت تاثیر قرار دهند. در نتیجه، نتایج به دست آمده برای محصولات مختلف، از
روش‌های ارائه شده در استانداردهای ملی به شماره های ۲-۱۷۸۶۷ و ۳-۱۷۸۶۷ ممکن است با نتایج به دست آمده از روش ارائه شده در این استاندارد قابل مقایسه نباشد.
1 - 5 این استاندارد، یک روش پتانسیومتری برای تعیین غلظت یون کلرید (Cl) (با عنوان pCI) در محلول جذب، مستقل از حضور یون‌های دیگر ارائه می دهد. مقدار pCl به صورت lg ccl - تعریف می‌شود که در آن ccl غلظت مولار یون های کلرید است. بنابراین، این روش برای آمیزه ها و کوپلیمرهای PVC نرم شده پیشنهاد می‌شود.
1 - 6 این روش برای سایر مواد پلاستیکی نیز که هنگام گرما دادن تحت شرایط داده شده برای مشخصه‌های مربوط، قادر به رهاسازی هیدروژن کلرید می‌باشند، یا بر اساس توافق طرفین ذینفع، می‌تواند به کار رود.