هدف از تدوین این استاندارد، تعیین روشی برای اندازه گیری عدد گرانروی محلول‌های رقیق پلی آمیدی در حلال‌های معین خاص می‌باشد. نمونه‌های پلی آمید باید در حلال‌های مذکور کاملا محلول باشند. افزودنی‌هایی مانند بازدارنده‌های شعله و اصلاح کننده‌ها غالبا با اندازه گیری گرانروی تداخل می نمایند و اثر افزاینده در عدد گرانروی اسید فرمیک و اثر کاهنده در عدد گرانروی اسید سولفوریک دارند. میزان تاثیر ترکیبات پلی آمید بستگی به افزودنی، مقدار ماده افزودنی، حضور سایر افزودنی‌ها و شرایط ترکیب کردن دارد.
اندازه گیری عدد گرانروی پلی آمید خالص یا پلی آمید حاوی مواد افزودنی که با تعیین گرانروی تداخل نمی‌کند، امکان اندازه گیری جرم مولکولی پلیمر را میسر می‌سازد. عدد گرانروی پلی آمید خالص یا پلی آمید حاوی مواد افزودنی که با تعیین گرانروی تداخل نمی‌کند، از یک حلال به حلال دیگر می تواند تبدیل شود. عدد گرانروی پلی آمید حاوی مواد افزودنی که با اندازه گیری گرانروی تداخل می‌کند، مختص حلال مصرفی و ترکیب ماده می باشد. در این حالت، عدد گرانروی اندازه گیری شده، از یک حلال به حلال دیگر نمی تواند تبدیل شود.
این روش برای پلی آمیدهای بر پایه PA46, PA6,PA66,PA69,PA610,PA612, PA11, PA12, PA6T/66, PA6I/6T, PA6T/6I/66, PA6T/6I, PA6I/6T/66 و PA MXD6 تعریف شده در استاندارد ملی ایران شماره ۱-۱۰۶۷۷ و نیز کوپلی آمیدها، ترکیبات پلی آمید و سایر پلی آمیدهایی که در حلال خاص تحت شرایط خاص قابل حل می‌باشند، کاربرد دارد. این روش برای پلی آمیدهای تولیدشده از پلیمریزاسیون آنیونی لاکتام یا تولیدشده با عوامل پیوند عرضی کاربرد ندارد. چنین پلی آمیدهایی به طور معمول در حلال خاص، نامحلول می باشند.
عدد گرانروی تعیین شده توسط روش انجام کلی مشخص شده در استاندارد ملی ایران شماره ۱- ۱۳۲۴۹، رعایت شرایط خاصی را می‌طلبد که در این استاندارد مشخص شده است.