هدف از تدوین این استاندارد، تعیین ویژگی‌های فشاری پلاستیکها تحت شرایط معین می باشد. نمونه استاندارد برای این آزمون تعریف می‌شود اما طول آن باید طوری تنظیم شود که از کمانش نمونه و تاثیر آن بر روی نتایج جلوگیری شود. محدوده سرعت‌های آزمون نیز لحاظ می‌گردد.
روش فوق، برای بررسی رفتار فشاری آزمونه و تعیین استحکام فشاری، مدول فشاری و دیگر جنبه های رابطه تنش-کرنش فشاری تحت شرایط مشخص مورد استفاده قرار می گیرد. این روش برای مواد زیر کاربرد دارد:
الف - مواد پلاستیکی گرمانرم سخت و نیمه سخت مورد استفاده در فرآیند قالبگیری و اکستروژن شامل ترکیبات پر شده و تقویت شده توسط الیاف کوتاه، ترکه ها، صفحات یا گرانول های کوچک، همراه با انواع پرنشده؛ ورق‌های پلاستیکی گرما نرم سخت و نیمه سخت.
ب- مواد قالبگیری گرماسخت سخت و نیمه سخت، شامل ترکیبات پرشده و تقویت شده؛ صفحه سخت و نیمه سخت گرماسخت.
پ- پلیمرهای کریستال مایع گرماگرا
در توافق با استانداردهای 1-10350 ISO و 2-10350 ISO، این استاندارد ملی در مورد ترکیبات تقویت شده با الياف به طول های ۷۵ میلی متر و کوچکتر، قبل از فرآیند سازی مصداق پیدا می‌کند.
این روش معمولا برای مواد تقویت شده بوسیله الياف نسجی (به مراجع [۱] و [۲] مراجعه کنید)، کامپوزیت‌های پلاستیکی تقویت شده با الیاف و چندلایه‌ها (به مرجع (۵) مراجعه کنید)، مواد فومی سخت (به مرجع [۳] مراجعه کنید) یا ساختارهای ساندویچی شکل شامل مواد فومی یا لاستیکی (به مرجع [۴] مراجعه کنید) مناسب نمی‌باشد. این روش با استفاده از آزمونه‌هایی که می‌توانند با ماشین کاری بخش مرکزی آزمونه چندمنظوره استاندارد (به استاندارد 3167 ISO مراجعه کنید و یا ماشین کاری محصولات نهایی یا نیمه نهایی نظیر صفحه قالبگیری یا اکستروژن شده با ورقه ای، با ابعاد انتخابی قالبگیری شوند، به اجرا در می‌آید.
این روش ابعاد ترجیهی آزمونه را مشخص می کند. آزمون هایی که بر روی نمونه‌های با ابعاد متفاوت یا بر روی نمونه‌های تهیه شده تحت شرایط متفاوت انجام می‌گیرند، می توانند به نتایج غیر قابل مقایسه منجر شوند. عوامل دیگر نظیر سرعت آزمون و شرایط دهی آزمونه‌ها می توانند بر روی نتایج تأثیر بگذارند. بنابراین زمانی که داده‌های قابل مقایسه مورد نیاز است این عوامل باید بطور دقیق کنترل و ثبت شوند.